Maak kennis met je buren op de camping
Deze zomerperiode was het voor Christel Bedert (www.christelbedert.be) en haar echtgenoot duidelijk: dit jaar geen vliegvakantie. Het goede nieuws is dat de caravan tijdens de voorbije maanden voor iets meer diende dan een paar weekendjes weg.
De social distancing regels die ook op de campings gelden, zorgen ervoor dat wie niet wil, het perfecte excuus heeft om niet te hoeven socializen met de buren. Maar kennis maken met de verscheidenheid aan mede-campingbewoners hoort voor Christel bij het campingleven.
Lees hier het verslag van haar laatste relaxvakantie.
We kozen ervoor om onze vakantie met de caravan door te brengen op Camping Pegomas, vlakbij het centrum van Saint-Rémy-de-Provence, in het hart van de Provence. Het kleine maar gezellige stadje was geliefd door Vincent van Gogh, Nostradamus, Frederic Mistral en vele anderen.
We genoten ervan om na enkele jaren afwezigheid terug te zijn in deze mooie streek.
Op een camping is het steeds een komen en gaan van gasten. Je hebt er die op doorreis zijn en na een stop van een dag of twee weer verder doorreizen, en je hebt er die zo lang kamp opslaan dat het wel ‘locals’ lijken. Maar hoe kort je soms ook naast elkaar leeft, er kan snel een band ontstaan. Een onderwerp voor een eerste praatje is namelijk snel gevonden. Je mag er immers van uitgaan dat iedereen die je tegenkomt jouw liefde voor kamperen deelt.
Zo was er het Italiaans koppeltje dat op doorreis was met hun camper. Bij aankomst hielpen we hen om de knoop in hun elektriciteitskabels te ontwarren en werden meteen op hun eeuwige vriendelijkheid beloond. Bij vertrek zwaaide hij nog eens vanuit zijn stuurcabine, wijd en zijd gesticulerend met een big smile op zijn gezicht.
De vrijgekomen plaats werd meteen ingenomen door een gezin Nederlanders. Verrassend genoeg iets minder extravert dan je van onze noorderburen zou verwachten. Ik riep zowaar luider “halloooo” naar hen dan zij naar ons. De gloednieuwe caravan, voorzien van alle snufjes inclusief elektrische parkeermodule is voorbehouden voor de ouders, terwijl de dochters hun eigen plekje krijgen in de gigantische extra tent.
De staanplaats aan de overkant werd ingenomen door een rondreizend koppel gepensioneerde Fransen. Na de Provence stonden de bergen op hun programma. In mijn herinnering waren Fransen nooit zo hartelijk. Geïntegreerd door het grappige taaltje dat we spraken maar hij niet kon thuisbrengen, vroeg hij zich af van waar wij afkomstig zijn. De man herkende een jongere versie van zichzelf in ons. Onze caravans bleken even oud te zijn en onze goesting om rond te reizen even groot. Alleen waren zijn werkdagen reeds geruime tijd verleden tijd en is hij daardoor met zijn épouse nu wat langer op pad dan wij.
De laatste buren die erbij kwamen, was een gezin Engelsen. Aan hun spierwitte kleur te zien veronderstelden we dat het de eerste keer in maanden was dat ze buiten kwamen. Als beloning voor het opzetten van de plooicaravan kreeg vader van moeder een fris biertje dat ze in de campingbar ging halen. Het genieten van de Franse zonneschijn kon beginnen.
Temidden deze verscheidenheid aan nationaliteiten waren wij, de Belgen, gestationeerd. Over ons vertellen de buren waarschijnlijk dat we niet stopten met eten, uren vulden met de mis-en-place en bijzonder weinig varieerden in klederdracht. Alhoewel de caravankasten gevuld zijn met zowel hitte als waterbestendige kledij geschikt voor de vier seizoenen, spendeerden wij onze dagen op de camping halfnaakt. ’t Is te zeggen, mijn man in short en ik in iets wat de meest bijzondere lichaamsdelen bedekt maar me voor de rest veel bewegingsvrijheid gaf. Iets wat ik in principe niet nodig had want ik bewoog hier voor geen meter. Of het was eens een baantje trekken over de breedte van het campingzwembad.
Mocht het van mij afhangen, ik bleef hier voor onbepaalde tijd in afzondering. Maar niets kan eeuwig blijven duren, dus was het terug naar de bewoonde wereld, waar het werk wachtte. En ook hier leer ik graag nieuwe mensen kennen, al zij het op een veilige afstand! 😊